یاد آن روستا بخیر

این‌جا روستای من است، با آب زلال و کشتزارهای پر حاصل.

 با مردمان فقیر و به ظاهر قانع. همسایه‌های من نماد زحمت و قناعت اند. از وقتی که به یاد می‌آورم سایه‌ی فقر گسترده بود، اما هیچ‌کس این سایه را جدی نمی‌گرفت. شاید هم نمی‌دیدیم، چون حال همه یک‌سان بود.

دلتنگ آن سال‌ها و آن مردمان هستم. هرچند سفره‌ها رنگین نبودند، اما شادمانی و زندگی فراوان بود. چیزی که اکنون گم کرده‌ایم. این سال‌ها به گفته مادرم برکت کوچیده و رنج بی حساب آمده است. وقتی از احوال همسایه‌ها می‌پرسم، هیچ کدام حال خوبی ندارند.

انگار هر کدام به تعداد دانه‌های که می‌کارند رنج درو می‌کنند.

این عکس از بهار سال ۲۰۱۲ است. 

دره‌گز، (شولگره) روستای خواجه سکندر