میراثِ پس از کرزی!

 مختار وفایی

یکی از ماندگارترین میراث‌های سیزده سال حکومت به رهبری حامد کرزی در افغانستان، گسترش و مشروعیت دادنِ مکتب ترور و وحشت و تقویت «تفکر طالبانی» است.

کرزی که رابطه‌ی عمیق خونی و خانوادگی با قبیله‌های مخوف ترور و وحشت دارد، طی سیزده سال حکومت اش، بی‌شرمانه، وحشیانه‌ترین موجودات که هیچ سنخیتی با انسانیت و اسلام ندارند و از هردم تنفس شان بوی خون هزاران شهروند بی‌گناه افغانستان می‌آید را برادر خوانده، دست مهربانی و عطوفت بر سرِ آنان کشیده و از زندان‌ها _که اکثراً در جنگ‌های رویارویی با نیروهای امنیتی افغانستان باز داشت شده بودند_ رهای شان کردند.

اکنون کرزی در ارگ نشسته و برادرانش جبهات جنگ علیه مردم افغانستان را رهبری می‌کنند. مهم‌ترین رسالتِ این آزادشدگان، ستاندنِ جان مردمان بی‌گناه و ریختن خون آنانی اند که کرزی را رییس جمهور شان می‌پندارند.

طالبان پس از حادثه‌ی 11 سپتامبر و هجوم سیل‌آسای کمک‌های نظامی و اقتصادی جهان به افغانستان، شکست خوردند، اما شبکه‌های استبخباراتی منطقه و کشورهای قدرتمند جهان، بخاطر تامین منافع شان، در تبانی با حکومت پساطالبانی، طالبان، این الگوی خون و حشت را دوباره بجان مردم افغانستان رها کردند.

اکنون طالبان در برخی از مناطق حاکمیت می‌کنند و ادعای برپایی حکومت «امارت اسلامی افغانستان» را دارند. دقیقاً چیزی که داعش از بدو تولد اش در عراق جار می‌زد و اکنون به بخش اعظمی از خواسته‌هایش رسیده است.

این باور که طالبان در حکومت آینده که به گمان زیاد، از هر لحاظ ضعیف و در برابر دهشت افگنان از موضع تضرع حاضر خواهد شد، بخش‌های وسیعی از خاک افغانستان را گرفته و گلمِ نوزادِ بنام دمُکراسی از این کشور جمع کنند، در حال تقویت است.

ده‌ها فرماندهِ آزادشده توسط رییس جمهور کرزی از زندان گوانتنامو و بگرام، هم اکنون علناً جنگ علیه مردم افغانسان را رهبری می‌کنند. آیا کرزی و حلقه‌ی طالبانی درون ارگ، می‌توانند در دفاع از ترور و حشت و در تقویت بنیادهای بی‌بنیاد تفکر طالبانی، برای مردم و جهانیان، پیامِ واضح‌تر از این داشته باشند؟