بیداری که خوابیده...

بلخ زمانی روزنامه‌ی بیدار را داشت. روزنامه‌یی که در سال 1300 خورشیدی آغاز به نشرات نمود و زمانی با ده‌هزار تیراژ، بلخیان در مغازه‌های شهر و کتاب‌فروشی‌ها، دنبال آن سرگردان بودند.
رازق فانی، عبدالقادر قادری، محمد حسن احسان، توریالی رزاقیار و ...از جمله شخصیت‌های جامعه‌ی روزنامه‌نگاری افغانستان بودند که مدیریت مسوولی این روزنامه را به عهده داشته اند. بیدار، زمانی پاتوق انسان‌های با ارزشی چون هلال‌الدین بدری، محمد عمر فرزاد، تیمورشاه پاییز، اکرام کمال، عبدالواسع نیازی،وفای نجفی، محمدطاهر قاید، غنی برزین مهر، اسحاق دلگیر، سمیع حامد،ژکفر حسینی، نور اکبر پایش،عبدالجمیل ظریفی و ده‌ها شاعر و نویسنده‌یی بود که در باروری ارزش‌های فرهنگی و انسانی این سرزمین نقش داشتند. برگ‌های این روزنامه زمانی محلی بود برای گفت‌وگو میان روشن‌فکران و مردم. در تاریخ بیدار ثبت است که این روزنامه در جهت دادنِ افکار عامه و روشن‌گری در میان توده‌ها نقش بزرگ‌تری نسبت به یک مسجد داشته است!
امروز اما، بیدار زخمی است و حرفی به گفتن ندارد.
بیدار رسانه‌ی وابسته به دولت است که هر دو هفته بعد، 500 شماره در چهار صفحه منتشر می‌شود. محتوای کنونی بیدار، ملاقات‌ها و بیانیه‌های مقام ولایت بلخ و مزایده‌های دفاتر دولتی است که هیچ خواننده‌ی بجز از ویرایش‌گران اش ندارد.
دولت افغانستان، طی بیشتر از یک‌دهه‌ی گذشته، کم‌ترین توجه را به رسانه‌های دولتی نکرده و اکنون وضعیت تلویزیون ملی و روزنامه‌های وابسته به دولت افتضاح‌ و تاسف‌بار است!
نمی‌دانم این چه راضی نهفته است که جهان از خواب بطرف بیداری می‌رود و ما از بیداری بطرف خواب!؟