کرزی و پایانِ یک ماجرا

 مختار وفایی

تاسه ماه دیگر، ماجرای بنام «کرزی»، در افغانستان پایان خواهد یافت و مردم شاهد رییس جمهور منتخب و مشروع شان که توسط آرای آنان انتخاب می‌گردد خواهد بود.

رییس جمهور کرزی طی 13 سال حکومت اش، متهم به خیانت‌ها و کم‌کاری‌های بزرگی از سوی ملت شده است که وضعیت ناگوارِ کنونی را می‌توان حاصلِ این سیزده سال حکومت وی دانست.

وی طی این مدت، بارها و بطور علنی، علیه خواست‌های ملی و همگانی مردم قدعلم کرده و خلاف منافع ملی عرض اندام نموده است که آخرین مورد را می‌توان از امضا نکردن پیمان امنیتی افغانستان و ایالاتِ متحده امریکا نام‌برد.

ارگ نشینانِ همچون کرزی و اطرافیانِ دست اول وی، زمانی به رتق و فتقِ حکومت‌داری در افغانستان پرداخت که تازه از «هوتل‌داری» که وظیفه‌ی اصلی آنان بود خلاصی یافته بودند.

در تاریخ این خانواده ثبت است که آقای حامدکرزی و شماری از برادرانش هوتل‌های مجلل و شیکی را در واشنگتن دی سی ایالات متحده امریکا اداره می‌کردند که خیالِ برگشت به افغانستان را هم نداشتند؛ چه برسد به رهبری این کشور!

آقای کرزی، خودش نیز به این موضوع چندی بعد از نشستن به کرسی ریاست جمهوری اعتراف کرد. وی که چند ماه پس از رییس جمهور شدن اش در یک نشست در دانشگاه کابل صحبت می‌کرد، گفته بود:

« من هرگز فکر نمی‌کردم که رییس جمهور افغانستان شوم.».

رییس جمهورکرزی حالا باید بداند که او، ضمن اینکه توسط جامعه جهانی و بخصوص اربابانِ مشخصِ خارجی اش، بر مردم افغانستان تحمیل شد و باندازه‌ی کافی، طی این سیزده سال مردم افغانستان را جور داد.

حالا که چند ماهی به پایانِ قدرت کرزی باقی مانده است، وی به شدت در تلاش است تا از آخرین گزینه و خواست ملی مردم افغانستان که امضا شدنِ پیمانِ امنیتی با ایالات متحده امریکا است، به نفع خودش استفاده نموده و تا حد ممکن، بتواند نامزد مورد اعتمادش را در انتخابات آینده به عنوان جاگزینش برنده سازد.

درک این مساله که مردم افغانستان، دیگر مردم سیزده سال قبل نیست و تغییراتِ گسترده‌ی ذهنی و فکری باعث شده است که موج‌های روشن‌گری بطور گسترده در سراسر کشور شکل گرفته و در صورت ادامه تمامیت‌خواهی و انحصار طلبی رییس جمهورکرزی و سایرِ رهبرانِ سیاسی خیزش‌های مردمی برای خنثاسازی برنامه‌های آنان شکل خواهد گرفت.